با كاروان فلسفه

كشورمان ايران، محل تولد بزرگان زيادي بوده و انسانهاي ارزشمندي را در خاك خود پرورانده است. علما، دانشمندان، شعرا و اديبان و هنرمندان بسياري از اين سرزمين سر برآورده اند و امروز آوازه ي شهرستان در سراسر جهان به گوش مي رسد. بزرگي و شهرت برخي از اين افراد به حدي است كه نمي شود از كنار نامشان به راحتي گذشت و آنها را به فراموشي سپرد. براي همين است كه بر روي برخي برگ هاي تقويم نام هايي آشنا نقش بسته اند كه تاريخ علم و فرهنگ ايران زمين را فرياد مي زنند.

امروز اول خرداد ماه، روز بزرگداشت ملاصدرا است؛ انساني وارسته و فيلسوف كه يكي از بزرگترين دانشمندان جهان به شمار مي رود، اين روز بهانه اي است تا سري به تاريخ بزنيم.
كاروان فلسفه اسلامي، از فارابي و ابن سينا آغاز شد، به سهروردي رسيد و ابن عربي را در خود ديد. از منزل ها، يك به يك عبور كرد و با نام ميرداماد و شيخ بهايي، رويارو شد، اما اين كاروان پُر مسئله، با توشه هايي از سفرهاي دور و دراز عقلي، همچنان به سوي آسمان هاي ديگر راه مي گشود.
به اين كودك نگاه مي كنم. در هوايي گيج از عطر نارنج هاي شيراز، روي ايوان حياط نشسته و قرآن قرائت مي كند. باغچه آب پاشي شده، بي تابي مي كند تا اين نوباوه، تاجِ حكمت اسلامي را از دستِ روزگار بگيرد و بر سر بگذارد.
تعارض ها و تناقض ها، گره هاي ناگشودني، آرام آرام در پهنه ذهن صدرالدين قد مي كشد. پس صدرالدين آهنگ اصفهان مي كند؛ سرزمين معرفت و پايتخت دانش هاي زمانه صفوي در مهد ايران.
بدرود، اي سرزمين پدري، اي شيراز! ياد باد آن منظره هاي شاد و رنگارنگ، اما اينك منم و جاده هاي ناهموار انديشه كه بدان ها سلام مي كنم.