حافظ نمادي ايراني- آييني/ دكتر بهرام شعباني، عضو هيات علمي دانشگاه جهرم

حافظ نمادي ايراني- آييني

بيستم مهرماه يادروز خواجه اهل راز، لسان­ الغيب، شمس­ الدين محمد حافظ شيرازي است. گرچه اين نوشتار كوتاه، جايي براي سخني تازه و شگرف درباره‌ي آن عارف رباني و شاعر بلندآوازه نيست؛ با نشان دوستداري از دوستداران بسيارش و با بياني همگاني، يادش و يادروزش را گرامي مي‌داريم؛ ايرانيان از نمادهاي ايراني و آييني كهن، نيرومند و پركششي بهره‌مند بوده و هستند كه در روزگاران دراز، همواره بر همبستگي ميهني، نژادي، زباني و آينييشان افزوده­ است و اين همراهي، خود استوارترين نگاهبان چنين نمادهاي پويا و كارايي بوده و خواهد بود! اگر حافظ و آنچه در پيوند با اوست را نيز يكي از اين نمادها برشماريم، سخني به جاست و بزرگنمايي نيست. حافظ، حافظه‌ي ماست و در زندگي معنوي و مادي گروه‌هاي اجتماعي گوناگون ايراني، روان و كارآمد است.  همچنين افزون بر حضور بي­ اندازه و پر رنگش در ذهن و زبان فارسي ­زبانان، قند زبان فارسي و نور خرد ايراني را بر دل و جان بخش عظيمي از دوستداران فرهنگ، زبان و ادب فارسي در جاي­ جاي جهان چشانده و تابانده­ است. از برداشت‌هاي ناگزير و ارزشمندي كه امروز دوستداران حافظ به­ ويژه ايرانيان مي‌توانند از شعر و شخصيت او داشته باشند، آن است كه اين رند والامقام با همه‌ي تيزبيني و روشن­ انديشيش و با همه‌ي ستيزش با خشك­ فكري و ويژگي‌هاي ناشايستي چون رياكاري و مانند آن، به سرچشمه‌هاي ناب معرفت به ويژه قرآن كريم، دلبسته و پايبند بوده‌است. خوشبختانه در دهه‌هاي اخير، در يادروز اين شاعر متفكر و عارف ايران زمين، حافظ­ شناسان و حافظ­ دوستان از جاي­ جاي ايران و جهان بر سر تربت او همت مي‌خواهند و به اين پناهگاه امن اهالي مستي و عشق، روي مي‌آورند. هرچند اين رند عالم سوز از مصلحت­ بيني بيزار و از تدبير و تأمل بي‌نياز است، فرهنگ و ادب ايران به ويژه فارس، به مهرورزي و پاسخگويي مسئولين ارشد كشور به حافظ و دوستدارانش نيازمند است و دست‌اندركاران و برنامه‌ريزان تلاشگر و دلسوز گرامي­داشت روز حافظ بايد نگران آن باشند كه مبادا از سنگيني بزرگداشت اين نماد ايراني- آييني كاسته گردد!