«مسائل مربوط به آموزش چندسوادی در آموزش زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی»
کتاب «مسائل مربوط به آموزش چندسوادی در آموزش زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی»(ISSUES IN MULTILITERACIES PEDAGOGY IN TEACHING ENGLISH AS A FOREIGN LANGUAGE) نوشته دکتر مرضیه سوزندهفر، عضو هیئت علمی گروه مترجمی زبان انگلیسی دانشگاه جهرم منتشر شد.
کتاب مسائل مربوط به آموزش چندسوادی در آموزش زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی در انتشارات دانشگاه جهرم در ۱۲۶ صفحه منتشر شده است.
این کتاب بیانگر این موضوع است که امروزه با پیشرفت سریع تکنولوژی، مفهوم سواد در زبان دوم، از جمله زبان انگلیسی که به عنوان زبانی بینالمللی،که در عرصههای مختلف علمی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی استفاده میشود، فقط به معنای خواندن و نوشتن عبارات و جملات نیست. در واقع با توجه به ظهور بسترهای اطلاعاتی و ارتباطی جدید، سواد را به قابلیت فرد در "درک" و "تولید" حالتهای مختلف کلامی، بصری، حرکتی، لامسه ای و درک فضایی میتوان تعبیر کرد. در نتیجه، گسترش دامنه تکنیکها و روشهای تدریس زبان دوم فراتر از شیوههای معمول و سنتی خواندن و نوشتن امری بسیار ضروری است. بنابراین، آموزش چندسوادی (Multiliteracies Pedagogy) با هدف توانمندسازی زبانآموزان در تعامل با دنیای چندرسانه ای امروز به عنوان شیوهای نوین در تدریس معرفی شده است.
در سطحی وسیع.تر، آموزش چندسوادی علاوه بر در نظر گرفتن پدیدهی چندرسانهای، به بافت فرهنگی و تاریخی امور اجتماعی نیز میپردازد و متون نوشتاری و گفتاری متفاوتی را برای تحقق اهداف اجتماعی خاص ترکیب می.کند. در واقع هدف این نوع از آموزش آمادهسازی زبان آموزان برای مشارکت در جوامع گفتمانی متمایز، هم در سطح بومی و هم در عرصههای بینالمللی است. در چنین بستر آموزشی، ساخت معنا بر مهارت.های خواندن و نوشتن اولویت دارد. علاوه بر این، آموزش چندسوادی، با تأکید بر تحلیل انتقادی گفتمان، زبانآموزان را برای تفسیر، اصلاح و ارزیابی گفتمان و کشف معانی و ایدئولوژیهای پنهان در لایههای کلامی در بسیاری از زمینهها و ژانرهای متنی، مسلح میکند.
در واقع، رویکرد چندسوادی زبانآموزان را "فعال" و نه منفعل تربیت میکند، به گونهای که فراگیرندگان را بهعنوان عاملی در فرآیندهای دانشی خود میبیند که میتواند از جوامع خود حمایت کنند و در عین حال دربارهی تفاوتهای بین جامعه خود و دیگران نیز مذاکره میکند. آموزش چندسوادی پیشنهاد میکند که زبان آموزان باید به طور فزاینده ای به جای تماشاگران، مخاطبان یا مصرفکنندگان صرف، به بازیگر و خالق تبدیل شوند.